In Memoriam: Leendert de Jager

Hallo pa, ouwe reus! Ik moest vandaag weer eens aan je denken. Dat doe ik vaak. Hoe gaat het met jou daar boven in de hemel? Het zou mooi zijn als er een echte hemel bestaat en dat jij daar nu bent en het fijn hebt. Ik twijfel nog steeds over het bestaan van een hemel. Ja ouwe, je zal het niet geloven, maar hierbij een elftalfoto waar jij zowaar opstaat. Ik hoop je in de hemel mijn blog kunt lezen. Dat waren nog eens tijden hè pa! De derde van links, de langste van het stel, dat ben jij. Deze foto kwam ik onverwacht tegen op het “internet”.

Dat wereldwijde Internet bestond nog niet in jouw tijd en van computers en Facebook had je nog nooit gehoord. Maar de wereld is behoorlijk veranderd, ouwe. Het is hier helaas een gekkenhuis. Ik zal je de details besparen. Maar even over voetbal: de WK-finale uit ’74, dat weet ik nog heel goed, was de allerlaatste wedstrijd die wij samen hebben gekeken op tv. We verloren met 2 – 1 van die verrekte Duitsers maar wij waren de besten van het stel, zei je. Dat zei je natuurlijk om mij op te monteren, dat weet ik zeker.

Deze elftalfoto is van jouw cluppie Felicitas uit Den Haag. Jullie speelden ergens in de onderafdeling zondag-amateurs. Je speelde bij de veteranen als ausputzer de rol van bal-afpakker c.q. stofzuiger. Lange- vaak blinde halen naar voren, en klaar. Zo deed je dat. Gewoon wegrossen die bal. ‘Kein geloel, Fussball spielen’, dát was jouw motto, dat had je afgekeken van de toenmalige ADO-trainer Ernst Happel. Ik weet nog goed dat je in de tackles meedogenloos kon zijn. Desnoods eerst de tegenstander en dan pas de bal. Met als gevolg dat ik als kind langs de lijn getuige was van menig opstootje waar jij – verdacht vaak – bij betrokken was. In het begin vond ik dat eng maar later, toen ik eraan gewend was geraakt, vooral heel stoer! En jij was een stoere vader, want ik herinner me nog een verbale ruzie met een trambestuurder op lijn 11. Tegenwoordig noemen wij een ruzie een fitty pa, maar dat geheel terzijde. Wat de precieze reden van de ruzie was weet ik niet meer, maar ik weet nog wel dat jij de trambestuurder alleen maar indringend (understatement!) aankeek en daarmee was het dispuut gelijk geregeld. Vandaar ook de uitdrukking “als blikken konden doden”. Jij was daar behoorlijk goed in, ook op het voetbalveld.

Ik zal die wedstrijden op zondagmorgen nooit vergeten, ouwe. Ik mocht altijd met je mee als je moest spelen en dan kroop ik achterop de groene Berini (en later een Sparta) brommer. Met mijn magere benen voor de veiligheid in de veel te kleine zadeltassen en zo reden we dan door Den Haag en omstreken. Op weg naar een glorieuze overwinning van Felicitas, maar – eerlijk is eerlijk – meestal een nederlaag. En die nederlaag lag natuurlijk nooit aan jou, want jullie hadden gewoon ‘luizige’ mandekkers, zei je dan achteraf. Allemaal voetbaltermen die ik van jou heb geleerd. En na afloop van een wedstrijd kreeg ik in de voetbalkantine steevast een zakje chips en een flesje cola. En als we bij hoge uitzondering eens gewonnen hadden, kreeg ik een ook nog een kroket! Maar voor mij waren het allemaal feestdagen, pa. Ook als we traditioneel verloren hadden.

Ik mis je nog elke dag. Ik mis je nuchtere kijk op het leven en ik mis je droge humor. Maar ik moet ook iets bekennen: Vergeef het me, maar vroeger gingen we vaak naar ADO kijken in het Zuiderpark. Maar ik ben zoals je weet in ’75 naar Brabant verhuisd en ben op enig moment supporter van NAC-Breda geworden. Een toffe club. De beste supporters van het betaalde voetbal, ik zweer het je! Ze verliezen veel wedstrijden, dat dan weer wel. Maar ik blijf altijd nog een klein beetje voor ADO. Oké? Nou, de mazzel, pa. Laat je niet gekmaken daarboven. Doe Jezus de groeten van mij, en doe vooral mijn moeder de groeten en geef haar een kus. Op beide wangen graag. Houdoe hè. Ouwe!

(NB bijschrift foto’s. Bovenste foto: Lager elftal van Felicitas, gefotografeerd op het Oostersportpark. Staand 2e van links: Wil Haasbeek, 3e van links: Leendert de Jager, staand 2e van rechts: Jan van der Berg. Andere namen (nog) niet bekend. Foto van Anja Haasbeek. Onderste foto: Ik op schoot bij mijn moeder. Mijn vader had met een pen de naam ADO op een raar soort “petje” geschreven. Bij gebrek aan beter …)

http://dehaagsevoetbalhistorie.nl/club/felicitas/

Thea Kanters

Beeldend kunstenaar Thea Kanters (Oosterhout, 2 april 1961) volgde haar opleiding aan het Mollerinstituut en aan de Academie voor Beeldende Vorming te Tilburg. Ze studeerde af in de richting keramische en ruimtelijke vormgeving en behaalde aktes in handvaardigheid, kunstgeschiedenis en tekenen. Uit de stijl van haar beelden blijkt duidelijk een affectie met Sciencefiction. Sinds 1991 is ze aangesloten bij de Nederlandse Vakgroep Keramisten en van 1995 – 2011 bij de Bredase kunstenaarsvereniging BOA, waar ze ook bestuurslid was van 2008 – 2011. Thea Kanters was medeinitiatiefnemer en organisator van de Kunstroute Haagse Beemden. In 1994 richtte ze in Breda het “keramisch atelier” op, waar ze les geeft aan ongeveer 80 cursisten per jaar.

Publicaties:

N.V.K. Ledengids 2017
Jubileumgids N.V.K. 2014
Ledengids Nederlandse Vakgroep Keramisten 2011
Catalogus Bosch Parade 2010
Standaardwerk NVK: Hedendaagse keramiek in Nederland 2008
Catalogus “kunstschouw”, Schouwen-Duiveland 2005, 2007, 2012, 2014, 2015 en 2016
Keramiekgids 2004; Hedendaagse keramiek in Nederland N.V.K. Nederland 2004
Keramiekgids 2001; hedendaagse keramiek in Nederland N.V.K. Nederland 2001
Catalogus galerie “Desudé” (keramiek) Udenhout, Nederland 1999
Keramiekgids 1997; hedendaagse keramiek in Nederland N.V.K. Nederland 1997
Catalogus tentoonstelling “Arena” te Breda BOA Nederland 1996
Keramiekgids 1994; hedendaagse keramiek in Nederland N.V.K Nederland 1994
Catalogus internationaal concours van gedecoreerde keramiek Musee de Carouge, Zwitserland 1987

Werk o.a. verkocht aan:

Gemeente Prinsenbeek
Gemeente Dongen
Mc. Donald’s Restaurant te Breda
Artotheek Breda
Medisch centrum “De Klokkenberg” te Breda
Verstegen V.O.F. te Rijsbergen
Vermogensvisie financieel adviseurs te Breda
“samen op weg” gemeente te Breda
F.N.V. Bouwbond te Breda
Rechtbank te Breda
Diverse kunstverzamelaars en particulieren

Contact:

Thea Kanters
Donkslagen 53
4823 KG Breda
Tel: 076-5427116
E-mail: keramisch_atelier@hotmail.com

Web: https://keramiektheakanters.weebly.com/

 

 

 

Neoliberalisme: roei het uit!

Neoliberalisme is niet zomaar een politiek gedachtegoed, nee, neoliberalisme is een regime. Met hoofdletters: REGIME. Neoliberalisme gaat over geld en macht, en over voetjevrijen met grootaandeelhouders van de multinationals. In de meeste gevallen ten koste van het gewone belastingbetalende volk en de arbeiders. Het is een slim- maar ook uiterst verderfelijk- en vooral liefdeloos politiek systeem om de massa voor de gek te houden en te onderdrukken. Neoliberalisme heeft niets, maar dan ook niets met democratie te maken. Sterker nog; het gedachtegoed beoogd juist het tegenovergestelde.

Je hoeft echt geen raketgeleerde te zijn om dit te begrijpen. Want dagelijks worden burgers geconfronteerd met de kwalijke gevolgen van dit systeem. Neem bijvoorbeeld marktwerking. Het paradepaardje van bijvoorbeeld de VVD. Tegenwoordig kunnen we deze partij zonder schaamte gerust gespuis of geboefte noemen. Corruptie All Over the Place. Op zich is er niets tegen marktwerking als het om gewone ‘handel’ gaat. Tapijten, fietsen of auto’s – You Name It – dan is het normaal dat de markt zorgt voor de winnaars en de verliezers. Dat is gewoon eerlijke competitie. Maar marktwerking wordt pas echt een walgelijk monster als het gaat over cruciale zaken als zorg en inkomen. Of voldoende sociale woningen. Dan komt de Geest pas echt uit de fles, en in de meeste gevallen is de burger de klos. Dan loop je aan tegen ingeslapen politici op het Binnenhof, bureaucratie en irritante procedures die meestal nergens op slaan.

Het meest ergerlijke is nog wel is dat wij burgers, door de politieke elite- en de mee hossende media, ook wel spottend ‘stemvee’ genoemd, dit monster telkens weer zelf scheppen. Door op de verkeerde partijen te stemmen. Laten we daar eens mee stoppen. Elke burger zou zich eens moeten verdiepen in het fenomeen ‘Neoliberalisme’. Google eens een middagje, voordat je als een kip-zonder-kop naar het stemhok rent om een kruisje te zetten. Lees eens een boek. Kijk eens op Youtube. Zorg dat je stem een verantwoorde stem is.

Neoliberalisme maakt serieus meer kapot dan je lief is. Een leestip (helaas nog niet in het Nederlands beschikbaar): ‘Neoliberalismus und die neuen Machttechniken’. A Must Read voor elk beginnend politicus of student politicologie. Geschreven door de filosoof Byung-Chul Han. Koop het boek en je begrijpt ineens waarom je als slaaf gevangen zit in een systeem. Noem het gerust onderdrukking in een – zogenaamd – vrij Westen.

ISBN 978-3-10-0022003-5 (19,99 euro)

Voor hen die de Duitse taal niet machtig zijn: https://www.vn.nl/liefdeloosheid-in-kapitalistische-tijden/

Mijn moeder en haar dingetjes

Mijn moeder is al lang niet meer onder ons. Maar ik denk nog dagelijks aan haar. Ik was onlangs wat oude foto’s waar ze opstond aan het bekijken, en in sneltreinvaart kwamen de herinneringen uit mijn jeugd binnengevlogen. Vooral goede herinneringen. Mijn moeder was heel lief en vriendelijk en soms ook erg grappig. Ze had gevoel voor humor. Harpen, violen en gitaren als ik nog wel eens aan bepaalde situaties moet terugdenken. Maar er waren ook dingetjes. Voor mij, als adolescent, soms best wel lastige dingetjes …

Spijkerbroeken bijvoorbeeld. In mijn tijd was het merk Roÿ Roger’s erg populair onder de jongelui en hippies. Ik vond het een stoer merk. Vooral dat driehoekje op de rechter kontzak vond ik super stoer. Ik wilde ook zo’n broek en dan het liefst in de uitvoering met de wijde pijpen. Want anders hoorde je er niet bij. Na lang gezeur kreeg ik mijn moeder eindelijk zover dat we op een dag naar de Boekhorststraat in Den Haag zijn getogen. Naar een winkel die gespecialiseerd was in het merk Roÿ Roger’s. Bij binnenkomst zag ik mijn broek al liggen. In het vak met de wijde pijpen. Maar dat feest ging niet door. Mijn religieuze moeder vond die wijde pijpen helemaal niets. Té modern. En zo stond ik een kwartier later buiten met mijn nieuwe jeans. Een echte Roÿ Roger’s weliswaar – inclusief het stoere driehoekje – maar dan met smalle pijpen. Ik zei nog tegen mijn moeder dat ik het een nichten-broek vond maar onmiddellijk corrigeerde ze mij: ‘Let op je taalgebruik, jongen!’

En dan de Puch-kwestie, ook al zo’n dingetje. Ik wilde graag een stoere brommer dus een Puch met een hoog stuur natuurlijk. Want daar kon je meisjes mee versieren. Die klommen dan maar al te graag bij je achterop en daar kon je dan stoer mee door de straten van Den Haag scheuren. Zonder een Puch met een hoog stuur hoorde je er gewoon niet bij. Maar ook dit liep anders. Mijn lieve moeder was het met me eens dat ik me op een brommer moest kunnen verplaatsen. En een Puch zou het worden. Maar niet de Puch die ik wilde. Nee, mijn moeder had een andere brommer op het oog. Wel van hetzelfde degelijke Duitse merk, maar in een iets andere uitvoering. Het werd een hagelnieuwe Puch-Maxi. Kleur metallic paars. En met een laag stuur. Ik zei nog tegen mijn moeder dat ik het maar een brommer voor bejaarde wijven vond maar onmiddellijk corrigeerde ze mij wederom: ‘Let op je taalgebruik jongen!’ De schat. Overigens heb wel een Puch met een hoog stuur kunnen bemachtigen. Maar die moest ik dan stiekem parkeren in de kelderbox van een schoolvriend. Ik reed met de Puch-Maxi naar die vriend, ruilde daar de oude wijven brommer om voor de echte Puch. Iedereen blij. Het is maar goed dat mijn moeder het niet heeft geweten.

En dan de kunstacademie. Alweer zo’n dingetje. Daar wilde ik na de middelbare school naartoe. Maar mijn moeder vond dat geen goed plan. Want daar moest je naaktmodellen tekenen en dat was niet goed voor een jonge Haagse knaap. Daar kwam volgens haar alleen maar losbandige ellende van! Ik heb lekker toch stiekem schilderen geleerd van een bekende Haagse kunstenaar die een straat verder woonde. En op mijn 15e had ik al meer bloot damesvlees in levende lijve mogen aanschouwen dan mijn onschuldige moeder in heel haar leven. Met eeuwige dank aan de kunstenaar maar vooral aan mijn toenmalige buurmeisje van achttien jaren fris en fruitig. Zij heeft mij letterlijk alle hoeken van de kamer laten zien. Wat een feest! Experimenteren noemden we dat. Je wordt er niet slechter van, wel een stuk blijer. Tenminste ik wel.

Maar ondanks de dingetjes van mijn moeder, kijk ik terug op een fijne jeugd. Mijn moeder was een schat. Ze is in mijn armen gestorven. In een verzorgingstehuis waar het vooral stonk. Een trieste omgeving. Ik hoop dat de hemel, waar zij zo oprecht in geloofde, toch een beetje bestaat. En dat ze het daar goed heeft. Ze heeft het verdiend.

Dag lieve Ma, ik mis je nog regelmatig …

PS: Op de foto staat mijn charmante moeder met met mijn halfzussen Alie, Annie en Cor Spaans. Die zijn inmiddels helaas ook gaan hemelen. Ik ben een nakomer uit haar tweede huwelijk met mijn Pa, Leendert de Jager. Dat is overigens ook de naam die in mijn paspoort staat. Een kolere naam vind ik, een naam voor een boerenzoon of zo, daarom heet ik overdag ook bewust Leo. Of voor de intimi Lé. En voor mijn neven en nichten gewoon Lootje.

 

Verkrachting

Deze blog schrijf ik niet helemaal zelf. Ik citeer vooral, naar aanleiding van de walgelijke aanslag gisteren in Londen, een post van een van mijn Facebookvrienden (Ank Kromkamp). Ik heb er geen woord aan toe te voegen, behalve dan een nawoord (PS) gericht aan de zielige extremisten die dit soort aanslagen plegen:

Verkrachting

Wij hebben vannacht een lange tijd voor de buis gehangen. We hadden via een vriendin van onze dochter al meteen gehoord wat er aan de hand was; die was gaan stappen in Londen.

Zoals het hoort wanneer je jong bent.
Gelukkig was alles in orde met haar.
Toevallig.
Ik zeg het nog een keer; toevallig …

We zapten via onze staatstelevisie, naar de BBC, en daarna naar CNN.
Ook Duitsland namen we en passant even mee, alwaar de manipulatie al was begonnen door de staatstelevisie met opmerkingen als; “We leven gewoon door, we wennen er wel aan.”
Nee, ik wen er niet aan, en ik zal er nooit aan wennen.
Ik weiger te wennen aan terreur.
Aan extremisten.
Aan ongerichte haat die verlekkerd mensen, kinderen, iedereen ongeacht wie, afslacht.
Kom me niet aan met dat eeuwige vingerwijzen naar het westen, in de trant van “dit is jullie schuld”.
Nee, dat is het niet!
Wij hebben olie afgenomen van deze landen, en daar enorm vet voor betaald.
Gigantisch veel geld betaald!
Dat een stel dictatoriale heersers en warlords dat in hun zakken hebben gestoken, hun bevolking in armoede en vuiligheid hebben laten leven, is de keuze van de dictators geweest, en nog.
Gisteren heeft er bijvoorbeeld in Kabul op een begrafenis een enorme aanslag plaatsgevonden, waar wij helemaal niets mee te maken hebben.
(Een van de velen in al die landen in het Oosten)

Het grootste aantal slachtoffers valt onder moslims zelf, door moslims zelf, met hun voortdurende godsdienstoorlogen onderling.
Al eeuwen en eeuwen lang stammenstrijd.
Dol zijn ze op de dood, deze mensen met hun doodscultuur, waarin ze “martelaar” worden.
Geroemd door hun ouders, hun familie, hun dorp.

Daarom is het belangrijk dat we als de bliksem aan een klimaataccoord gaan werken.
Los komen van die olielanden.
Overgaan op Groene Energie.
Dan maar zonder de VS.
(China springt er al in, met plannen voor een enorme productie van zonnepanelen)
Want we kunnen niet doorgaan, met onze landen te laten verkrachten.
Want dat is het, die aanslagen hier, een verkrachting.
Verkrachting van de vrijheid van meningsuiting (denk aan cabaretiers, cartoonisten, kunstenaars, schrijvers, die zich angstig stil zijn gaan houden).
Verkrachting van de beschaving die toch veelal al flinterdun is.
Toenemende censuur met als voedingsbodem angst.
Verkrachting van een cultuur waarin vrouwen even belangrijk zijn als mannen, en geen “hoeren” worden genoemd wanneer ze zich kleden zoals zij zelf bepalen.

Kortom, verkrachting van onze relatieve vrijheid waaronder godsdienst, waarvoor we zo lang gevochten hebben.

Ank Kromkamp

(einde citaat)

PS:  Ik heb complotdenkers al horen roepen dat deze aanslag een zogenaamde False Flag Attack zou zijn. Dat lijkt me totale nonsens. Deze aanslag is een gevolg van een botsing tussen culturen die soms lastig te verenigen zijn. Niet dat moslims, joden, christenen én ongelovigen niet vreedzaam met elkaar kunnen samenleven. Integendeel. Maar de islam, en helaas ook andere vormen van geloof en religie, brengt soms idioten voort die vinden dat hun gedachtegoed het enige juiste gedachtegoed is. Het betreft vaak naïeve en soms zelfs apert domme jonge mensen, die gehersenspoeld zijn door nog grotere idioten die nog leven in de tijd van het kromzwaard, de galg en maagden in de hemel. Volslagen krankzinnige en gevaarlijk individuen, zoals de Saoedische islamitische geestelijke Muhammad Ali Shanqiti, die zijn volgelingen wijsmaakt dat je andersdenkenden, ongelovigen en homo’s in de naam van Allah mag vermoorden. En dat je dan als beloning  72 maagden die in de hemel smachtend op je zitten te wachten, als beloning krijgt. Een hemel als metafoor en die naar alle waarschijnlijkheid NIET bestaat. Wen er maar aan. Overigens: 72 maagden? Waar hebben ze die gevonden dan? Dat wordt hard aanpoten om die allemaal tevreden te houden, maar dat geheel terzijde. Hoe simpel van geest moet je zijn om in dit soort onzin te geloven? Behoorlijk simpel ja.

Lieve mensen: laat ons vooral niet gek maken door deze simpele zielen. Wat mij betreft past Donald J. Trump ook in dat rijtje. Nooit! We laten we ons mensbeeld en idealen niet verkrachten door mensen die een kromme- domme en absurde ideologie aanhangen, een ideologie die nog geen Verlichting heeft gezien. Ikzelf geloof niet in een god of een opperwezen. Ik geloof wel in de liefde, die in elk mens schuilt. Het maakt niet uit of je moslim, christen, jood, homo of ongelovig bent. Of uit welk land je komt. Liefde en respect voor elkaar overwint alles. Nee, wij laten ons niet breken of verdelen. Nooit. De drie daders van de aanslag in Londen zijn doodgeschoten door de politie. Mooi. Dat zijn er dan weer drie minder. Opgeruimd staat netjes. Ja, zo hard ben ik dan ook wel weer …

Tougher Than the Rest !

Net even een partijtje zitten janken bij het aanschouwen van het verplichte zondags-zitje Buitenhof. Normaliter het aankijken waard maar de gasten van vandaag t.w. Buma & de heer Pechtold en dat je dan beseft dat beide heren géén politieke helden zijn en niet beschikken over zoiets als mentale wendbaarheid. Een eigenschap waarop je toch elke politicus verplicht zou moeten testen alvorens hij of zij aan de klus op het Binnenhof begint.

Buma had het over Sociale Dienstplicht onder jongeren, nota bene uitgevonden vlak voor het tijdperk van Dhr. A. Hitler begon dus niet erg origineel zelf verzonnen, maar dat even geheel terzijde. De gristelijke Buma wil maar niet snappen dat de aangenomen D66-motie voor het reguleren van de teelt en verkoop van wiet maar 1 doel dient: n.l. de controle op de kwaliteit van een geestverruimend plantje, met als toegevoegde waarde een ontzettend groot bedrag aan getoucheerde belasting voor de Staat der Nederlanden. Altijd handig als straks de stekker uit de gas-opbrengsten gaat. Die belasting op geestverruimende middelen lukt al jaren heel aardig met de harddrug alcohol. Leuker kunnen we het niet maken, win-win situatie zou je denken maar Buma en zijn gristelijke trawanten willen- en mogen het van onze Lieve Heer niet. Blijkbaar Verboten, door de god die de plant ooit geschapen heeft, tenminste als je dat verhaal moet geloven. Trieste man, die Buma.

En dan Eurofiel Pechtold. Ooit een aardige veilingmeester en Burgemeester. Maar geen enkele visie over Plan B als het werkelijk fout gaat met de EU en de euro. Je hoeft echt geen raketgeleerde zijn om te beseffen dat juist dát scenario zo ongeveer op je deurmat ligt. Maar misschien blijkt het achteraf juist een zegen als de boel eens flink ontspoort. Wel zonde van al die verspilde energie, tijd en vooral geld. Geld, dat wij, de trouwe belastingbetaler, weer mogen ophoesten.

Iemand die altijd zinnige dingen zegt, is Désanne Van Brederode maar dan moet u haar niet constant interrumperen, beste Paul Witteman. Doe dat maar bij die Buma & Pechtold. Maakt toch niet uit voor de kwaliteit van de uitzending. Ik ga nu even keiharde muziek opzetten om wat bij te komen. Ik denk de Stones. Wild Horses en Paint it, Black en dan nog even Bruce Springsteen. The Boss. Lekkâh!  Voor mij een echte held die altijd zegt waar het op staat. In ieder geval Tougher than the Rest (van het zooitje) …

Live op vrijdag: Trabant!

Vrijdag 24 februari 2017

Ik kom wel eens bij wat wij hier in de Bredase wandelgangen de Bruine Paters noemen. Een horeca-etablissement inclusief speeltuin, in het saaie Belgische grensdorp Meersel-Dreef, aanpalend aan de Kerk en Kloosters van de Minderbroeders-Kapucijnen. Een soort van bruine kroeg zónder biljart, maar dan wel met een soort van religieuze component erbij. De zaal staat namelijk vol met beelden van om whatever reason ooit heilig verklaarde Gutmenschen en aan elke muur hangt een schilderij van vooral onze Lieve Heer en/of de Heilige Maagd. Als je er gevoelig voor bent word je er ter plekke bijkans religieus van. In bijna elk beeld op de toog zit een gleuf waarin je je euro’s kunt afstorten voor een niet nader beschreven goed doel.

Maar, en dat is het goede nieuws, je kunt daar ook voor ongelooflijke schijtprijzen een trappistenbier scoren. Of een broodje kroket. Het kost allemaal 3x niks. Als je pech hebt wordt er net een buslading minder begaafde pechvogels in rolstoelen losgelaten die ook allemaal iets willen eten en drinken en dan kun je mooi minstens een half uur of langer wachten op je uitsmijter en/of drank. In dat soort situaties moet je gewoon je verlies nemen en geduld hebben, heb ik altijd geleerd van mijn vader. Maar vanmiddag had ik voor de verandering eens geluk en had mijn kadetje-kroket al binnen vijf minuten te pakken. Plus stond er een “levend optreden” gepland van de lokaal beroemde band Trabant. Tel uit je winst.

Trabant is een gezelschap van Belgische instrumentalisten en zangers met een heuse Brabantse – in Rijsbergen geboren en getogen – zangeres in de gelederen, die duidelijk de leader-of-the-band is. Of ik even een paar foto’s met mijn mobieltje mocht maken voor mijn blog, vroeg ik haar. ‘Ja hoor, geen probleem’, zei ze lachend. De schat. En ze gaf me haar duidelijk zelf in elkaar geknutselde visitekaartje. Ondertussen liep de tent al gezellig halfvol met fan’s die van het betere levenslied houden en dit optreden perse niet wilden missen. Ik heb met mijn telefoon inderhaast twee niet al te beste foto’s gemaakt (dat zal je dan altijd zien) en ben vertrokken nog voor de eerste noot werd gezongen. Want ik had haast. Gewoon thuis op de www punt interwebs & YouTube kijken of ik wat van de band Trabant kan vinden, dát dacht ik.

En heb ik achteraf best wel spijt dat ik niet ben gebleven om even te luisteren. Al was het maar uit respect voor deze band en de locatie. Die quasi gezellige Brabants-Belgische kneuterigheid en die saamhorigheid met levende muziek en een drankje erbij kan namelijk best mooi en tegelijkertijd troostgevend zijn. Gewoon goedbedoelde recht-uit-het-hart muziek, gespeeld door hele gewone mensen en bedoeld voor hele gewone mensen. Voor mensen zoals u en ik. Vooral in deze zo verwarde tijd. Beste Trabant-leden: Go Go Go! Do Your Good Thing en maak de mensen maar blij. Dat is tegenwoordig helaas heel hard nodig. Halleluja.

Fraaie vrouw in Breda

Gisteren bevond ik mij in een chique etablissement in Breda waar men lingerie verkoopt. Mijn wederhelft moest perse een nieuwe BH scoren. De aankoop kon beslist niet langer wachten, sprak ze overtuigend. Er was zelfs sprake van een absolute noodsituatie. Op zich vreemd, want haar garderobe puilt letterlijk uit van die niemendalletjes, maar dat geheel terzijde. Aangezien je als man tijdens het ritueel van het passen toch niets anders kunt doen dan je in je lot schikken en geduldig te wachten, gaf ik mijn ogen eens goed de kost. Wat moet je anders en je bent er toch!

Aan beide wanden hingen honderden BH’s, korsetten (met of zonder jarretels), broekjes (wel of juist niet doorschijnend), you name it. Zo aan te prijskaartjes te zien kon je voor slechts een paar honderd eurootjes prima slagen in deze fijne winkel. De verkoopster zag er ook niet beroerd uit. Stoer haar, vlotte babbel, lekker parfum en gekleed in o.a. een strakke latex broek en een vlotte trui. Niks mis mee. En daar zit je dan tussen al dat zinnenprikkelende textiel. Het zal wel aan de aanwezige feromonen in het parfum van de verkoopster hebben gelegen, of aan haar latex pantalon en de hoge hakken – sowieso voor mannen een bloedlinke combi – toen het onvermijdelijke gebeurde: ik zag een paar meter van me af zomaar een schaars geklede vrouw zitten.

Ondanks haar frêle bouw, was ze zonder meer aantrekkelijk. Ze had ook hele mooie ogen. Ik moest en zou een portretfoto van haar maken en dit was mijn kans, aangezien de dames bij de pashokjes over de juiste maat en kleur van de BH toch in overleg waren. In zo’n situatie moet je altijd snel handelen. Toestemming vragen was niet eens nodig, want de fraaie dame zei helemaal niets en wie zwijgt stemt toe. Snel maakte ik een foto van haar mooie gezicht. Missie geslaagd. En zo trokken we allebei tevreden huiswaarts. Mijn wederhelft met een nieuwe BH (ondanks 50% korting toch nog een dikke 70 euro!) en ik met een stiekem gemaakte portretfoto van een fraaie vrouw. En die foto was gratis. Life is good.

foto’s & tekst © Leo de Jager

 

 

 

De Eetkamer

Woensdag 18 januari – 2017. Tijd: 17.00 uur. Locatie: wijkgebouw de Bunthoef in de Oosterhoutse wijk Oosterheide. Bij sommige ambtenaren en bestuurders ook wel bekend onder de oneerbiedige naam Oosterhout-Zuid. Pas op hoor, want wij zijn Oosterheide en niet Oosterhout-Zuid. Capiche?! En, Oosterheide Rocks! Tenminste, dat vinden wij. De inwoners van deze bijzondere wijk. Want wij doen dingen in onze wijk. Dingen om de buurt leuker, gezelliger, schoner en socialer te maken.

En een van die dingen is het project De Eetkamer. Naar een idee van vrijwilliger en initiatiefnemer Eugene Springer. Eugene kan toevallig heel goed koken en hij vindt het belangrijk dat buurtbewoners voor een bescheiden bedrag van 3 euro 1x per week – op woensdag – in het wijkgebouw kunnen eten. Dat is goed voor de sociale cohesie, want samen eten en kletsen heeft nog nooit iemand kwaad gedaan.

Gisteren was De Eetkamer voor de tweede keer open. Een man of 25 kwam er op af. Op het menu stond een gehaktbal naar eigen recept van Eugene, handgesneden friet en broccoli. Als bijlage: zelfgemaakte appelmoes en pindasaus en merk-mayonaise uit een pot. En dat allemaal voor 3 euro. En ja, het was super gezellig. Aanstaande woensdag wordt er weer gekookt door Eugene. Reserveer op tijd want vol is vol. Reserveren of aanmelden kan op Facebook, op https://www.facebook.com/deeetkamer/?fref=ts

 

 

Oosterheide en Parijs

Oosterheide, 28 december – 2016. De avond valt. Ik kijk naar buiten en zie een dikke deprimerende mist boven de wijk hangen. Vanaf mijn balkon kan ik nog net de galerijverlichting van de flats aan het Paterserf zien. Nóg verder kijken lukt niet. Uit de luidsprekers klinkt Rose Rouge van St. Germain. Ik probeer even snel een foto te maken van wat ik vanaf het balkon registreer. Geen tijd om de camera in te stellen, gewoon snel schieten dat plaatje. Het resultaat maakt niet uit, het gaat om het moment, om de zware sfeer. Ik rommel hoopvol wat aan in Photoshop om de ergste ruis in de foto weg te werken. Het lukt.

De muziek van St. Germain zorgt voor een sinistere sfeer die me gek genoeg ineens doet denken aan een denkbeeldige kroeg in Parijs. Op een regenachtige dag. Vreemd hoe zoiets werkt. Waarom Parijs, of all places?! Mijn fantasie gaat snoeihard met mij op de loop. Ik fantaseer een Parijse kroeg waar ik nooit ben geweest maar die ik misschien wel eens heb gezien in een film. Geen idee. Maar ik omarm dit beeld, hoe deprimerend het ook is. Een beeld dat past bij de fantasie.

Doe dan maar gelijk een film noir met Simone Signoret in een hoofdrol. En ineens wil ik naar die denkbeeldige kroeg. In mijn fantasie is alles mogelijk dus ik denk dat Frau Signoret nog leeft. We hebben om 17.00 uur afgesproken. Ze komt binnen, precies op tijd. Ze doet haar mantel uit en gaat tegenover me zitten. Ik leg de krant weg en kijk haar aan. Ons dagelijks ritueel. ‘Hoe was je dag’, vraag ik haar op de meest nonchalante toon die ik op kan brengen. ‘Comme ci, comme ça‘, zegt ze achteloos. Ze kijkt me aan met die typische blik die meestal niet veel goeds voorspelt. Ik bestel wijn voor ons. ‘Doe maar rood. Die wijn van gisteren was oké’, zegt ze bits. Ik geef haar een vuurtje. Mist kan best mooi zijn. Fantasie ook.

[mistfoto & tekst © Leo de Jager]