In 1975 arriveerde ik in Breda. Een tijdelijk onderkomen vond ik in de Willemstraat in een zolderpand boven een broodjeszaak. Via de ingang van de broodjeszaak moest ik naar binnen om mijn matras op te zoeken. Ik mocht – met toestemming van de eigenaar – in geval van ernstige hongerklop, gebruik maken van de professionele kookplaat. In het midden van de nacht spiegeleitjes met bacon maken, het mocht allemaal. Als ik maar alles netjes weer schoonmaakte.
Maar Breda was ook een soort van cultuurshock voor mij. Wel vanaf de eerste dag een aangename cultuurshock. Ik hoorde een andere taal en ook andere muziek. Brabantse volksmuziek bijvoorbeeld. Ik vond het [ondanks mijn affectie met Led Zeppelin, Deep Purple, Zappa, Neil Young, Joni Mitchell, de Stones & Beatles] geweldig en één ding wist ik zeker: uit Brabant zou ik nooit meer vertrekken.
De zondagse familiebezoekjes bij voorbeeld bij mijn [ex]schoonouders. Daar werd traditioneel een zondagmiddagborrel geschonken en er waren broodjes met beleg. We kregen kippesoep met een berg knoflook erin. En na de eerste borrel werd er een muziekje opgezet. Mijn toenmalige schoonvader was een groot fan van Jantje Koopmans uit Waspik. Alleen al die plaatsnaam ! Aangezien ik volgens sommigen sowieso “niet helemaal spoor”, kreeg ik inderdaad rare visioenen bij de naam Waspik.
Maar dan de muzikant Jantje Koopmans. Wereldberoemd was hij in de regio. Mijn toenmalige schoonouders hadden zijn muziek op cassettebandjes en 1 officiële verzamel-LP. Op zondag werd er dan gewalst op zijn eenvoudige- maar eerlijke muziek. Gewoon na de borrel ouderwets een walsje doen. Vooral het nummer ‘Rode Rozen’ was immens populair bij mijn schoonouders. Die zondag middagen vergeet ik niet meer. Die waren leuk, gezellig en soms ook hilarisch. Ook jij bedankt, Jantje!
leodejagerblog 
Weer een vermakelijk blik terug op je leven. Bedankt!